- تماس: 09036419009
ما را دنبال کنید: 
بسم الله الرحمن الرحیم. « در دهۀ 1340 بدلیل خشک شدن آب قناتهای روستا، بعضی از اهالی آن برای کسب درآمد و گذراندن زندگی مجبور به مهاجرت می شدند. خانواده حاج حسام تقوایی یک بار در سال1343یزدل را ترک کردند و در کاشان خیابان دروازه فین محلۀ آب انبار، محمد صالح منزل محمدیان سکونت کردند. ولی دوباره به یزدل منزل پدرش حاج ذبیح الله تقوایی برگشتند. اما خود حاج حسام به شهر ری رفت و در شهرداری مشغول به کار شد. روزهای عید سال 1345 مصادف با دوشنبه 29/11/1385ه- ق بود خانواده خوشحال از تحویل سال و بهاری با طراوت، مسرور از تولد نوزاد پسرشان بودند. ولی عبدالله گرفتار بیماری سرخجه شده بود. دکترها از درمانش ناامید بودند، اما خواست خداوند بر زنده ماندن او بود. او باید زنده می ماند تا یکی از سربازان قیام امام خمینی«ره» برای مقدمه ظهور باشد. آنها دَه ماه بعد یزدل را به قصد زندگی در شهر ری ترک کردند و آنجا ساکن شدند. کودکی عبدالله در شهر ری سپری شد. یک بار در رودخانه تهران که از شهر ری می گذرد، سقوط می کند. ولی از آن حادثه جان سالم به در می برد. عبدالله دوران ابتدایی خود را در دبستان موحدی شهر ری واقع در خیابان محتشم گذراند. وقتی به مدرسه می رفت، سهمیه پول جیبی اش چهار ریال بود، روزی به پدرش گفته بود که امروز به من پنچ ریال بدهید، پدرش ناراحت می شود و تشری هم به او می زند ولی همان پنچ ریال را به او می دهد. وقتی عبدالله برای نهار به منزل برمی گردد، از روزهای گذشته گرسنه تر به نظر می رسد. پدرش به او اعتراض می کند ولی جوابی نمی شنود. بعدها که وارد سپاه شده بود، پدرش از آن روز گرسنگی می پرسد، عبدالله به او می گوید: وقتی به منزل بر می گشتم بچه ای را دیدم که گریه می کند او می گفت لیوانش شکسته است، و از مادرش کتک خواهد خورد. برایش لیوانی خریدم و نهار گرفتم و او را تا منزلشان رساندم. عبدالله در سالهای پیش از انقلاب در جلسات آموزشی کلاس های قران مسجد جوادالائمه شرکت می کرد. او با هوش و ذکاوتی که داشت. در نبودن استاد اقدام به آموزش بچه های کلاس می کرد، و خودش مربی قرآن مسجد می شد. فعالیت های او در همین مسجد و همراه با انقلابیون بود. دوره راهنمایی را در مدرسه پانزده خرداد گذراند. و برای ادامه تحصیل در دبیرستان شهید مدرس ثبت نام کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی عضو فعال پایگاه امام محمدتقی در همان مسجد جوادالائمه شد. مدتی را هم به عنوان فرمانده پایگاه خدمت می کرد. او به عنوان بسیجی رزمنده به میدانهای دفاع از میهن اسلامی اعزام شد. در تاریخ 7/5/1361 که با شهادت پسر دایی اش«علیرضا زیارتی» مصادف بود مجروح شد و به تهران بازگشت. بعد از بهبودی، دوره سخت آموزش نظامی سپاه را در دانشگاه امام حسین (ع) گذراند. در اوائل سال 1362 به عنوان پاسدار مدتی را مسئول عوارضی حسن آباد تهران شد. در این مدت بعد از پایان کارش برای تبلیغ به شهرک های اطراف می رفت و فعالیت تبلیغی می کرد. بیشتر درآمدش را برای جبهه هزینه می کرد. عبدالله خیلی نسبت به بیت المال حساس بود روزی یکی از دوستان ارتشی او، پیشنهاد کرده بود که سپاه را رها کند و استخدام ارتش شود. ولی عبدالله قبول نکرد بود. می گفت همین حقوق سپاه مرا کفایت می کند. عبدالله از طریق لشکر محمد رسول الله (ص) تهران در تاریخ 2/4/1362به عنوان خدمه تانک عازم کرخه در جبهه جنوب کشور می شود. او در روز دوشنبه تاریخ 3/5/1362مصادف با 14/10/1403ه- ق که با اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. پیکر مطهر شهید را در تاریخ 11/5/ 1362 در تهران تشییع کردند و در گلزار شهدای بهشت زهرا قطعه 28 ردیف101 شماره 14 به خاک سپردند.»
اکنون این وصیت نامه را می نویسم قلبم آکنده از عشق پیوستن به الله و ائمه اطهار (ع) می باشد. من این راه پر افتخار را که راه امام حسین(ع) است با آگاهی و شناخت انتخاب کردم و داوطلبانه در این راه قدم گذاشتم. من داوطلبانه قدم در راه جهاد نهاده ام و سینه ام را آماج گلوله قرار داده تا کشته شوم و به معشوق خویش برسم. مادر مهربان و زحمتکشم! از خداوند بخواه این هدیه ای را که به در گاهش دادی، بپذیرد. پدرم! خدا را سپاسگزار باش از آنکه شما هم در این انقلاب، شهیدی تقدیم نمودی و پیش خدا و ائمة اطهار (ع) سرفراز شدی. امیدوارم موقعی که خبر شهادتم را برای شما آوردند شکر خدا را بکنید و خوشحال باشید. دوستان عزیز از شما می خواهم که مساجد را خالی نزارید.